چیزی از جنس امید

بیست ونه سال از عمر جوانی به نام جشنواره تئاتر استانی فارس می گذرد،جوانی که سال دیگر دهه سوم عمرش را به پایان می برد و پا در دهه چهارم زندگی  میگذارد.

روایت این سالهای جشنواره تئاتراستانی،شباهتی عجیب دارد با آدمهایش با آنان که عاشقانه این راه را پیمودند ودر مسیر خاطراتی تلخ و شیرین را نظاره گر بودند.

جشنواره تئاتر استانی پس از چند سال فراموشی از پدر و مادری متولد شد که نام بلند قطب تئاتر ایران را به دوش می کشیدند.در سالهای نخست گامهای کوچکی برمی داشت و در همان کودکی توانست مورد اقبال و توجه قرار بگیرد.زمانی که هم دوره های دیگرش در اقصی نقاط ایران هنوز به راه  نیافتاده بودند. در 7سالگی خواندن ونوشتن آموخت،در دوران دبیرستان جسارت آزمودن تجربه هایی نو را یافت تا دیپلم گرفت.

جشنواره تئاتر استانی،یک سال از عمرش را به جبر زمانه غایب بود و باز با نفسی تازه بازگشت .در جوانی کسب عناوین و موفقیت های متعدد را در جشنواره های فجر و حتی فراتر از مرزها تجربه کرد.باز مشغول آموختن شد و سعی کرد بهتر از قبل ظاهر شود.هرچند امروز روزگار چندان خوشی ندارد.

جشنواره ای که کودکی را در تالار ابوریحان سپری کرد ونوجوانی را در فرهنگسرای مولوی ، جشنواره ای که در پستوها و حیاط پشت قهوه خانه ها قد کشید و عاشقی کرد ، چند وقتی است فراموش شده است.

هم بازی های کودکی اش بزرگ شدند، تلاش کردند، نگذاشتند خانواده تئاترشان به جبر مشکلات طعم مهاجرت را بکشد. اما تئاتر فارس همچون ارکستری از

تک نوازان درهر گوشه جرقه ای زد و ایستاد.

امروزه تئاتر فارس جوانی است با مدرکی زیر بغل، عاشق بیشه که دلش خانه ای می خواهد، همدمی وفرزندانی که بتواند به وجودشان غم سالها از دل برون کند.

امروزه بیست ونهمین سالگرد تولد این جشنواره است، جشنواره ایی که اشک ها و لبخندهای بسیاری را در دل خود نهان کرده و هرگز به اندازه امروز، کم تعداد

 به میدان نیامده است.

به عنوان یکی از همراهان این جشنواره از سال هفتاد و یک که تماشاگرپنج نمایش درآن بودم که بیست و شش سال از آن روز میگذرد، این چنین دلتنگ روزهای اوج این جشنواره نبوده ام.

صحنه جشنواره تئاتر استانی، همانند صحنه اجرای تئاتر سرشار از ورودها وخروج هاست. از گریم هاو لباس های متفاوت، تیپ سازی های و شخصیت پردازی های پیدا و پنهان آدمهایی با نام های ماندگار، فراموش شدگانی از جنس دروغ وخوب هایی که همیشه جایشان اینجا زیر نور صحنه ها خالی  است.

جشنواره تئاتراستانی شاید تنها گردهمایی سالانه عاشقان تئاتر فارس باشد.از حضور تمام دلباختگانی که برای تئاتر هرچه داشته اند،گذاشته اند و

همواره کمتر دیده شده اند.

عمر جشنواره تئاتر همانند عمر ما میگذرد. در این میانه عده ای می روند،عده ای می مانند، پس ازچند روز اجرا ،درهر گوشه سالن ،در نهایت در چشم بهم زدنی پرونده بیست ونهمین دوره هم بسته می شود وخلاص.

در اعماق وجودم امیدوارم،همچنان امید آن دارم که امسال، سال بهتری برای تئاتر فارس باشد، امیدوارم که مهربان تر باشد، بدون شعارزدگی های مرسوم ، شعورمند در کنار هم باشیم و بگذاریم تئاتر نفسی تازه بکشد.

جشنواره بزرگ شود، روی پای خودش بایستد، سقفی محکم داشته باشد، عاشق شود ونسل آینده اش خیلی پیش رو تر از ما گام بردارد. که آدمی به امید زنده است.

پس زنده باد امید...

نوید جعفری ، کارگردان و بازیگر تئاتر 

آبان 97