«بطری بازی» به صحنه می‌رود

به گزارش تئاتر فارس، گروه کارگردانی این نمایش را هانیه بن راضی و حانیه رضایی بر عهده دارند که با مدیریت اجرایی پوریا احمدی. سعید نظری، سید ایمان طباطبایی و علی آرامشی فرد با عکاسی فائزه غیثی و پوستر و بروشور پیمان زبرجدی، بر صحنه می رود.

"بُطری بازی" که از هشتم تا ١٨ دی ماه ١٣٩٤ در تماشاخانه ی استاد هودی به آدرس پارک آزادی، خانه فرهنگ شماره ٤ ساعت ١٨:١٥ نمایش داده خواهد شد، تحسین شده در بیست و ششمین جشنواره تئاتر فجر استانی فارس است و در بخش بازیگری زن، کارگردانی، نمایشنامه نویسی و طراحی لباس شده و همچنین نامزد نهایی دریافت بهترین نمایشنامه از هجدهمین جشنواره بین المللی تئاتر دانشگاهی بخش نمایشنامه نویسی در مسابقه استاد اکبر رادی، است.

آرمین حمدی پور با اشاره به اینکه در این اثر تئاتری چند جوان به قصد تفریح و خوش گذرانی دور هم جمع می شوند و اتفاقی ناگهانی آنها را دچار دردسر می کند، افزود: نمایش یاد شده دارای سبک و شیوه ی است که در آن، دغدغه های همیشگی و مدل مورد علاقه ام، به شیوه ای واقع گرایانه به مسائل اجتماعی می پردازد و سعی در نشان دادن رویا ها، مشکلات و روابط پیچیده ی جوانان و درگیری های مداوم آنها با خانواده و اجتماع شان را دارد.

این کارگردان در باره  ارتباط متن و شیوه ی اجرایی تئاتر می گوید: نگارش این نمایشنامه بر اساس ایده ی ساده ای از یک دور هم نشینی و بازی چند جوان آغاز شد و بیشتر حواس و تمرکزم بر این بود که فارغ از جنبه های نمایشی و جذابیت های دراماتیک رایج، زندگی روزمره ی جوان هایی مثل خودم را بنویسم که مخاطب بتواند باورش کند و ما به ازای بیرونی آن را در جامعه اش بیابد که طبعا برای دستیابی به این هدف نیاز به تمریناتی بود که هر چه بیشتر فضای کار را ساده و باور پذیر به تصویر بکشد.

حمدی پور با تاکید براینکه هدف تمام گروه رسیدن به یک واقع گرایی محض در راستای قصه ای که  می خواستیم تعریف کنیم بود در پاسخ به این سوال که  متن در حین تمرینات تغییر داشته؟ و آیا به دیدگاه جدیدی رسیدید؟ تصریح کرد: متن را از همان روزهای اول کنار گذاشتیم و برای رسیدن به فضای واقع گرایانه ی مورد نظرمان بداهه سازی و کار کارگاهی را جایگزین دورخوانی کردیم که بخش عمده ای از گفتگوهایی که به آن رسیدیم حاصل همین بداهه سازی ها و کار آزادانه ی بازیگر بر روی موقعیت های مختلف قصه بود پس دائما با ایده های جدیدی رو به رو بودیم که برآمده از ذهنخود بازیگران بود و همان ها در بسیاری از موارد به کلیت متن نیز جهت داد و نمایشنامه ی ابتدایی را کامل تر کرد.

او در باره اینکه از بازیگر ها چگونه استفاده کردید تا به این شیوه ی اجرایی برسید؟ و آیا سبک خاصی در بازیگری مورد نظرتان است؟ گفت:روش اصلی ما بداهه سازی بود. می خواستیم بازیگر را از تحلیل ها و سر و کله زدن های متداول روی شخصیتی که باید ایفا کند دور کنیم و او را در موقعیت های پیش فرض متن قرار دهیم. این که بازیگر شخصیتش را از زمانی دورتر از نقطه ی شروع نمایشنامه دنبال کند، موقعیت های مختلف زندگی اش را اتود کند و در نهایت آن را در روند قصه ای قرار دهد که نمایشنامه طلب می کرد. در ادامه ی همین تمرین ها و نه بر اساس برنامه ای از پیش تعیین شده، بازیگران را وادار به حرکات آزادانه در صحنه کردیم که نتیجه ی این روش میزانسن ها و شکل اجرایی کاری شد که تا بدین جا به آن رسیده ایم. سبک خاصی که نه؛ اما با هم فیلم می دیدیم، نمایشنامه و داستان می خواندیم، بازی می کردیم، غذا می خوردیم و در خلال همین ها از ایده ها و آنچه پس ذهنمان بود حرف  می زدیم.

کارگردان "بُطری بازی" برای جواب اینکه چرا از یک بازی استفاده شده؟ و این بازی چه کمکی به پیش برد کار می کند؟ بیان داشت: بطری بازی از بازی های محبوب تمام همسن و سالان من است. خودم بارها و بارها با دوستانم این بازی را انجام داده ایم و همیشه به این فکر می کردم که چقدر می توان از پتانسیل های دراماتیک نهفته در آن استفاده کرد. اینکه شما در جمعی چند نفره باید به سوال هایی چالش برانگیز پاسخ حقیقی بدهید و یا کارهایی غیر معمول و هیجان انگیز انجام بدهید و این گونه شجاعت خود را به نمایش بگذارید. این ها چیزهایی ست که در حالت عادی هم می تواند روابط بین آدم ها را به خطر بیاندازد. خود من بارها شاهد جنجال و دعوا و اتفاقاتی تلخ در حین این بازی بوده ام. هدفم این بود که از یک بازی به ظاهر ساده که در هر مهمانی ای انجام می شود، یک موقعیت دراماتیک بسازم و از سویی هم بتوانم ذهنیت مخاطبم را به چالش بکشم. اینکه بتواند این بار از زاویه ای دیگر به یک بازی معمولی نگاه کند.

او در باره نمادها و المان هایی که در این نمایش به کار برده است، گفت:همان طور که اشاره کردم هدفم نمایشی واقع گرایانه از یک زندگی عادی بود پس ذهنم کمتر به سمت و سوی نشانه ها و نماد ها و استعاره ها می رفت. دوست داشتم کنترل، همان کنترل باشد و رنگ قرمز همان رنگ قرمز نه چیزی فرای آن که معنایی ویژه را تداعی کند. اما در همین مدل هم نشانه هایی را برای مخاطبی که این ذهنیت را با خودش به سالن می آورد کاشته ام ولی نه صورت مشخص و واضح. چیزهایی که دوست داشتم مخاطب خودش دنبال کشف آنها باشد و از این کشف لذت ببرد پس اگر اجازه بدهید بیشتر از این چیزی نگویم.