چیزهایی هست که نمی دانی...

چیزهایی هست که نمی دانی... 

برای اولین بار حدود سال ۷۵ بود ، پانزده ساله بودم و استاد سپاسدار دبیر جشنواره تئاتر استانی فارس ، فرهاد ارشاد مسئول بولتن بود که با رضایت استاد سپاسدار نوشتن گزارش و مصاحبه ها در ویژه نامه روزنامه خبر به من سپرده شد و این شد اولین حضور مطبوعاتی من.

از آن سال تا امروز که ۲۵ سال می گذرد پا به پای تئاتر و فیلم ، خبرنگاری و روزنامه نگاری شغل من بوده و امیدوارم باز هم باشد.

از اولین حضورم تا به امروز برای روزنامه و مجلات بسیاری قلم زده ام ، مدتی برای خودم صفحه ثابت داشتم در روزنامه تحلیل روز و بعد که پایم به خبرگزاری ها باز شد ،چند سالی مدیر و سردبیر خبرگزاری هنر شیراز بودم ، هم سردبیر بودم هم خبرنگار هم عکاس هم منشی و... خبرگزاری تک نفره تا قسمتم ایران تئاتر شد و درگاه تئاتر فارس.

دوستی هست از پیشکسوتان عرصه خبر ، حسن دهقان همیشه می گفت وقتی میدیدم کسی می خواهد وارد عرصه رسانه شود سعی می کردم نصیحتش کنم که چه سختی ها و خون دل خوردن هایی را باید به جان بخرد ، اما به تو هشدار ندادم چون از جای سخت تری پایت به رسانه‌ها باز شد از سالن تئاتر.

در جواب همیشه به شوخی می گویم : آقای دهقان من تا قبلش فکر می کردم تئاتری ها بی کسند و تنها حالا فهمیدم اهل رسانه هم دست کمی از ما ندارند و وضعیتشان مثل ما تئاتری هاست.

این ها را در جمع های خودمان به خنده می گوییم اما ته دلمان درد است مثل همه نیش و زخم زبان هایی که خوردیم بابت تئاتر کار کردن از غریب و آشنا 

_ حالا مگه تو تئاتر چه خبره ؟ 

_اگر سینما بود یه حرفی 

_مگه چقدر بهتون میدن که قید تئاتر را نمی زنید ؟

_راسته بازیگرا اکثرا معتاد هستند ؟ 

_به جای این ادا و اطوارا برید دنبال یه کار درست 

و.... گوشمان از این حرفها پر است.

گاهی اوقات فکر می کنم آنچه در تئاتر یا روزنامه نگاری یا هر کار هنری و رسانه وجود دارد از عشق گذشته ، به جنون بیشتر شباهت دارد تا عشق

غریب و آشنا فکر می کنند ما خودمان نمی‌دانیم ، بی کسیم ، کسی حمایت مان نمی کند ، اصولا چون تئاتری و ژورنالیست حرف می زند ، حرف دل مردم را باید بزند مسلم است که برای خیلی ها حکم مزاحم را دارد.

در ظاهر همه از هنر و آگاهی حرف می زنند اما پای عمل که می افتد اکثر مدیران از دست هنرمند و رسانه ای فراری هستند.

حالا ۱۷ مرداد باشد و نامش در تقویم روز خبرنگار ، اصلا گیرم روز را بدل کنید به هفته ، مگر در روز جهانی تئاتر چه اهمیتی به هنرمندان داده می شود که در روز خبرنگار به اهالی رسانه داده شود؟

اصلا مگر برای کسی مهم است از اسفند ۹۸ که کرونا آمده تا امروز چندتا هنرمند جوان و پا به سن گذاشته چند خبرنگار از میان ما رفته اند و کرونا آنها را از ما گرفته است ؟ 

مگر برای مدیر یا مسئولی مهم است بچه های تئاتر خیابانی که معیشت شان به اجرای تئاتر گره خورده در این مدت نان شان از کجا تامین شده است ؟ 

مگر اهمیتی دارد در این یکسال و نیم چند خبرنگار و عکاس در تعدیل نیرو اخراج شده اند و حالا به زحمت حق التحریر بدون بیمه و حقوق ثابت چند برابر کار می کنند تا شرمنده زن و بچه نباشند ؟ 

مگر مهم است چون مدیران قید نشست های خبری و جلسات را نزدند چند تن از همکاران رسانه ای ما کرونا گرفتند ، رنج کشیدند و یا دیار فانی را ترک کردند ؟ 

مگر مهم است اینهمه مدت سالن های تئاتر که بسته بوده بچه های تئاتری افسرده شده اند ، مشکل اقتصادی دارند ، خبرنگاران و عکاسان فرهنگی هم در نبود برنامه های فرهنگی دستشان خالی شده و خیلی ها عطای کار را به لقایش بخشیدند؟

چه اهمیتی دارد که امثال ما آخرین دیوار خبر جامعه های کوچکمان هستیم و روز به روز به مخاطبان شبکه های خبری دیگر افزوده می شود چرا که خیلی از مدیران رسانه ها و‌ خود رسانه ها دستشان زیر سنگ ادارات و آگهی است و بقایشان به همین چندرغاز بند است و کرکره انتقاد از مدیران استان را پایین کشیده اند ؟

 

و هزاران اما و اگری که نمی‌گذارد مثل همه روزنامه نگاران و عکاسان و‌خبرنگاران عادی ، از کارمان لذت ببریم ، در حد زحمت مان امنیت شغلی و درآمد داشته باشیم و دل خوش باشیم که ما صدای جامعه هستیم.

 

می خواستم این مطلب را با تقدیر و تشکر و قدردانی از همه عکاسان و خبرنگاران خصوصا اهالی فرهنگ و هنر به پایان ببرم .

اما دلمان حال خوشی ندارد ، کرونا هم که نبود به سختی خودمان را گول می زدیم که حال همه ما خوب است ، اما حالا که روز به روز ادمهای بیشتری از دست می روند ، حالا که سالن های تئاتر چراغ شان خاموش می شود ، سالن های خصوصی تعطیل می شوند و هنرمندان و اهالی رسانه بسیاری باید از عشقشان و کارشان بگذرند

روز خبرنگار را باید به چه کسی تبریک بگویم ؟ 

اگر از احوالات ما جویا باشید 

حال همه ما خوب است

اما تو باور مکن ....

 

 

نوید جعفری 

بازیگر و کارگردان تئاتر 

ژورنالیست

۱۷ مرداد ۱۴۰۰