کتاب «ف، مثل عشق» رونمایی شد

به گزارش تئاتر فارس،‌در آیین رونمایی از مجموعه نمایش های «ف، مثل عشقم در خانواده تئاتر؛ سعید ذوالنوریان، نوید جعفری و فرهاد ارشاد به بحث و بررسی و تحلیل پیرامون آثار و قلم محسن زارع در این مجموعه پرداختند.

محسن زارع نویسنده و کارگردان تئاتر (متولد١٣٥٧)زاده آبادان و بزرگ شده شیراز است. وی دانش آموخته رشته حسابداری میباشد. شروع فعالیت تئاتری وی از سال ١٣٧٢ با انجمن نمایشنامه نویسان فارس بوده از جمله آثار نوشتاری وی میتوان به نمایشنامه های نغمه های خاک، گیوتین، خون نامه، آمدم که تو را ببرم بر اساس نمایشنامه ای با همین نام از فرهاد ارشاد، ف مثل عشق، گزارش منتشر نشده ای از ترور مستر باربارا، پتک و زمزمه تائوس، برمودا، حدیث حیرانی ماهان چوپان نویسندگی مشترک با فرهاد ارشاد اشاره داشت.

محسن زارع، نویسنده ای تجربه گراست و  در غالب آثارش مخاطب را در پی کشف رمز و رازی در درون کاراکترهای نمایش به حرکت وا میدارد.شرایط حاکم بر داستان نمایش و شخصیت کارکتر ها را به گونه ای میچیند که بیننده در تمام لحظات نمایش مجبور به تحلیل موقعیت و پیش بینی شرایط بعدی شود. در آثار خود معتقد به شخصیت خوب و بد نیست، بلکه معتقد به شرایط خوب و بد است و اینکه این شرایط است که آدمها را خوب یا بد میکند.گویی که این شرایط زندگیست که شخصیت آدمها را میسازد و به همین دلیل است که پیش از آنکه کاراکتر ها را به قضاوت بنشیند شرایط حاکم بر آنها را قضاوت میکند.

چیزی که در تمامی آثار وی به چشم میخورد متفاوت بودن آدمها و روابط میان آنهاست. عشق، حسادت، کینه، رفاقت ، دشمنی موضوعات مورد علاقه وی میباشد اما آنچه که مشهود است استفاده وی از تمامی توان خود برای نشان دادن معضلات اجتماعی ست. او کارگردانی نمایشهای تناک، پس از تندر، نغمه های خاک، تبار خون، برمودا، بر پهنه دریا، گزارش منتشر نشده ای از ترور مستر باربارا،  را نام برد که اخیراً چهار نمایشنامه از وی در مجموعه ای به نام « ف مثل عشق»به چاپ رسیده است.

فرهاد ارشاد نیز در این آیین بیان داشت: سالها پیش شناختمش نوجوانی از خطه ی گرم جنوب که به اقتضای ورود به جوانی تازه پشت لبش سبز شده بود با همان خصیصه ی دوست داشتنی تمام اهل جنوب!حالا خوشحالم که به فرمایش حضرت حافظ: آن سیه چرده که شیرینی عالم با اوست به نویسنده ی قابلی تبدیل شده و افتخار آن را دارم که طی این سالها به عنوان یک دوست در پیشرفت او سهیم بوده ام و قدمهایی هر چند کوچک با او برداشتم. محسن زارع نگران جامعه ی پیرامون خود است و این نگرانی در لابه لای تمامی سطرهای نوشته هایش مشهود است و به چشم میخورد. حرف او حرفی از جنس زمان است که هر چند تلخ اما به دل می نشیند. باشد که قلمش همیشه پرتوان بماند.

در ادامه سعید ذوالنوریان نیز خاطر نشان کرد: از نظر محتوا میتوان گفت زمینه های اجتماعی، روابط خانوادگی همراه با چالش های سنتی و بعضا خرافی و عموما از زاوایه ای تلخ، تراژیک و بستری ناتورالیستی تا حدود زیادی دستمایه  نویسنده قرار گرفته. در هر چهار نمایشنامه، عنصری همچون خودکامگی یا پلیدی یا خودخواهی، عامل رشد تنه تراژدی ست و از نظر فرم و ساختار نیز میتوان گفت به هیچ وجه نویسنده سعی در اجرای محتوایش روی اسکلت و ساختار کلاسیک ارسطویی نداشته.

وی افزود: نویسنده به دو عنصر روایت و پازل چنگ زده و بیش از آنکه تکیه بر دیالوگ داشته باشد، تلاشش را در مسیر منولوگ خرج کرده و این ریشه در روایت گری نویسنده دارد. از طرفی علاقه ی نویسنده به ساختار غیر خطی، نمایشنامه را به پازلی بدل کرده که مخاطب مدام در حال چینش اطلاعات در کنار هم بوده تا نهایتا بتواند قصه را تکمیل کند!

همچنین نوید جعفری گفت: مشکل اصلی تیاتر و سینمای ما معضلی به نام فیلمنامه و نمایشنامه است. متاسفانه چون سبقه فرهنگی ما از دیرباز بر محوریت تک گویی و روایت و حکایت استوار بوده عملا دیالوگ چندانی در هنر های نمایشی ما شکل نگرفته و به زعم من محسن زارع توانسته با نگاهی مدرن از دل همان تک گویی نمایشنامه هایی مورد توجه خلق کند که در این میانه محسن زارع محصول تیاتر فارس است تیاتری که در دهه ۷۰ نسل ما با سختی در آن جایی برای خود باز کرد و از دل تمرین ها و سماجت ها در کمبود امکانات فنی و اموزشی توانست خود را به اثبات برساند.

وی افزود: محسن زارع یکی از دشوارترین شیوه ها که اجتماعی نویسی است را برگزید و این وابسته به شرایطی بود که ما در آن رشد کردیم. روایت معضلات اجتماعی در شرایط رشد ما روایتی روزمره بود و محسن زارع به سادگی از کنار زشتی ها نگذشت هر کدام را به متنی و نوشته ای بدل کرد که مخاطب تیاتر آن را از دریچه ای متفاوت نظاره کند.

مهدیا علیزاده سرپرست گروه هنری اوما در این آیین گفت: اصولا وقتی میشود به یک اثر نوشتاری دراماتیک عنوان نمایشنامه را اطلاق کرد که به جز دارا بودن عناصر و تعاریف نمایشنامه، قابلیت اجرایی در قالب یک نمایش را داشته باشد وگرنه میتواند به خودی خود در قالب یک قصه، داستان و یا یک رمان خوب ایفای نقش نماید!

وی افزود: چیزی که در خصوص مجموعه نمایشنامه های منتشر شده از هر نویسنده ای بیشتر از همه باید مورد توجه قرار گیرد رعایت برخی خطوط قرمزها و نیز توجه به اجرایی بودن آن نمایشنامه است. چرا که نویسنده در جایگاه مولف و به نوعی اولین کارگردان یک نمایشنامه اگر به عناصر خلاقانه ی قابل اجرا در متن یک اثر نمایشی بی توجه باشد راه را بر بروز خلاقیت های بیشتر توسط کارگردان اصلی میبندد واین یعنی مرگ یک اثر نمایشی! این در حالی است که توجه به علاقمندی های مخاطب، موضوعات مهم روز و توجه به نیازهای گوناگون جامعه در یک اثر نمایشی را که راهگشای جذب مخاطب همیشگی و صدالبته سرمایه گذاری مالی در تءاتر خواهد بود را نباید فراموش کرد و در این میان توجه به مقوله نمایش ایرانی به عنوان یک گونه ی نمایشی فاخر و تاثیرگذار در فرهنگ جامعه ی ایرانی می تواند مقدمات رشد و بالندگی و آشتی مخاطب با تءاتر را به ارمغان بیاورد!

او افزود: اتفاق ارزشمندی که در طی این سالها مایه مباهات و افتخار خانواده بزرگ تئاتر فارس شده، انتشار کتاب های مجموعه نمایشنامه و تک آثاری از نمایشنامه نویسان شیرازی نظیر علی افشار، احمد آرام، محمود ناظری، پیام لاریان، میلاد اکبرنژاد، آرمان طیران، فرهاد ارشاد، سجاد افشاریان، احسان شادمانی، سعیدرضا خوش شانس، محسن زارع و دیگر هنرمندان استان بوده که بر تارک تاتر کشور می درخشند و آثار این گرامیان بارها در سطح کشور و جشنواره های مختلف به روی صحنه رفته است و این تنها بخشی از پتانسیل استان فارس است، چرا که در شهرستان های استان هم نمایشنامه نویسان دیگری در حال رشد و رسیدن به سطح دیگر هنرمندان کشور هستند که از سوی متولیان فرهنگی و هنری استان باید مورد حمایت بیشتری قرار بگیرند!

علیزاده اظهار داشت: توجه به برگزاری اینچنین برنامه هایی نظیر آیین رونمایی از آثار هنرمندان و نیز تکریم و تشویق و پاسداشت عملکرد ایشان در هر رشته ی هنری، زمینه ساز رشد و تعالی هنر ایران اسلامی و نیز تلاش برای معرفی آن به دیگر نقاط جهان خواهد بود!