یادداشتی کوتاه بر نمایش متاستاز

نمایش متاستاز اثر علی اصغر دشتی فارغ از فضای تجربی و نزدیکی به یک پرفورمنس که با بهره گیری مناسب میان کلام و حرکت ساخته و پرداخته شده بود

نمایانگر تاثیرمندی تیاتر و رسیدن به الگوی ایده آل تئاتر هدفمند و موثر است که می تواند هر دیدگاهی را به مخاطب عرضه کند و ذهن مخاطب را درگیر کند 

سرطان به عنوان بیماری قرن که سالانه جان بسیاری از هموطنان ما را می گیرد دست مایه مناسیبی بود که این نمایش با مدد جستن از خاطرات همپا های مریض های سرطانی و استفاده از بازیگرانی که این درد را با روح و جان خود لمس کرده اند به آن دست یافته است.

شکلی از نمایش مستند که در انتها دو همپا که بازیگر نیستند در تیاتر تریبونی می یابند تا دردهای خود را از همراهی با یک بیمار سرطانی و رنجی که می کشد با مخاطب بی واسطه در میان بگذارند

متاستاز همانگونه که در انتها می گوید در تشویق تماشاگران تمام نمی شود 

نمایش همراه با مخاطب از سالن بیرون می اید و هرگز رهایش نمی کند و شاید سبب آن شود که به این بیماری به شکل تازه ای بنگرد و بخشی از دغدغه اش را بسازد.

استقبال و رضایت مخاطبان تیاتر در شیراز از این نمایش نمایانگر موفقیت و تاثیرگذاری است که به سادگی در هر نمایشی رخ نمیدهد 

آنهم اثری تجربه گرا که روایتی خطی و سرگرم کننده ندارد اما می تواند مخاطبش را در سکوت به خود فرا خواند و همراه کند.

امیدوارم تئاتر تاثیرگذار و هدفمند و متفکر جای خود را هرچه بیشتر در میان مخاطبان تیاتر پیدا کند و بتواند هرچه بیشتر در هم اندیشی مخاطب و هنر موثر باشد.

 

نوید جعفری